Tynki Cementowo-Wapienne
Do głównych zadań tynków należą między innymi:
- stworzenie estetycznych i dekoracyjnych form kształtom architektonicznych wnętrz, przez zabezpieczenie i wyrównanie powierzchni podłoży budowlanych głównie pod powłoki malarskie, tapety lub okładziny ceramiczne,
- ochrona pomieszczeń przed szkodliwym działaniem wilgoci i zagrożeń biologicznych,
- zabezpieczenie elementów budowli przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz ogniem,
- zagwarantowanie we wnętrzach pomieszczeń odpowiedniego mikroklimatu.
Obecnie przy prowadzeniu wewnętrznych prac wykończeniowych w budownictwie w przeważającej mierze stosowane są tynki cementowo-wapienne oraz gipsowe wyprawy tynkarskie. W obu tych technologiach prace tynkarskie mogą być prowadzone zarówno metodą ręczną, jak i mechaniczną.
W skład gotowych mieszanek cementowo – wapiennych wchodzi cement, wapno i wypełniacze kwarcowe. Zadaniem dodatków uszlachetniających jest zapewnienie materiałom plastyczności i odpowiedniej przyczepności do podłoża. Tynki cementowo-wapienne mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ściany albo stanowić podłoże do wykonania wypraw, takich jak gładzie gipsowe, tynki mineralne czy akrylowe.
Grubość naniesionego tynku wynosi 2-3 cm. Gruby, a więc i ciężki tynk dobrze akumuluje ciepło i zwiększa komfort akustyczny domu. Jest łatwy do wyrobienia i zacierania, ma dobrą paroprzepuszczalność. Podłożem pod tynki cementowo – wapienne mogą być podłoża mineralne, czyli ściany i sufity z betonu zwykłego, betonu komórkowego, cegły, pustaków ceramicznych. Tynk cementowo – wapienny jest niezastąpiony w pomieszczeniach wymagających wypraw odpornych na wilgoć i uderzenia mechaniczne.
Zalety tynków cementowo-wapiennych:
- uniwersalność ze względu na możliwości ich stosowania na zewnątrz i wewnątrz budynku, zarówno w pomieszczeniach suchych, jak i o bardzo wysokiej wilgotności (kuchnie, piwnice, łazienki, pralnie),
- zwiększona odporność na działanie czynników biologicznych. Ten problem dotyczy pomieszczeń o zwiększonej wilgotności, gdzie można zaobserwować pojawienie się alg i grzybów pleśniowych. Jest to związane ze stosowaniem w zaprawach tynkarskich materiałów, które zawierają związki przyswajalne przez mikroorganizmy (np. celulozę i jej pochodne). W warunkach podwyższonej wilgotności np. w wyniku stosowania szczelnej stolarki okiennej i drzwiowej, bardzo szybko rozwijają się grzyby pleśniowe. Stosowane w tynkach wypełniacze mineralne mogą być również podatne na atakowanie przez grzyby pleśniowe. Nawet niewielkie ilości materii organicznej /kurz/ może zainicjować rozwój mikroflory. Nieoceniony w walce z tym problemem jest udział wapna w tynku.
- wysoka wytrzymałość mechaniczna na uderzenia pozwala na szerokie zastosowanie tego rodzaju tynku,
- wysoka przyczepność do podłoża,
- paroprzepuszczalność tworząca wymienność pary wodnej w pomieszczeniu,
- samoutwardzanie przez wchodzenie wapna zawartego w tynku w reakcję chemiczną z dwutlenkiem węgla obecnym w powietrzu w wyniku czego powstaje węglan wapnia, który korzystnie kształtuje mikrostrukturę powierzchniową i zwiększa trwałość tynkarskich wypraw cementowo-wapiennych.
- trwałość tynków cementowo-wapiennych i wapiennych szacuje się na minimum 50-80 lat.
Technologia wykonania:
Przygotowanie podłoża. Przyczepność tynku zależy w dużej mierze od prawidłowego przygotowania podłoża. Musi być ono nośne, czyli mocne i stabilne oraz oczyszczone z kurzu, brudu i słabo przylegających kawałków, a także innych zanieczyszczeń mogących osłabić przyczepność. Bezpośrednio przed tynkowaniem podłoże należy zwilżyć czystą wodą, a gdy jest bardzo chłonne – pokryć środkiem gruntującym odpowiednio dobranym do podłoża. Przed rozpoczęciem tynkowania zaleca się zabezpieczenie naroży wypukłych, filarów, szpalet okiennych i drzwiowych specjalnymi profilami narożnikowymi ze stali ocynkowanej zabezpieczających przes uszkodzeniami mechanicznymi.
Nakładanie i obróbka tynku cementowo – wapiennego
Zaprawę tynkarską przygotowujemy za pomocą specjalnego agregatu tynkarskiego. Gotową mieszankę narzucamy na ściany za pomocą pistoletu natryskowego. Po nałożeniu zaprawy wyrównujemy wyprawę łatą tynkarską typu H. Po wstępnym związaniu zaprawy wyrównujemy wszelkie nierówności za pomocą łaty trapezowej, aż do uzyskania równej powierzchni. Końcowym etapem dla otrzymania gładkiej powierzchni jest zacieranie tynku pacą z gąbką.